Kiedy Ziemia była jeszcze w fazie powstawania, znajdowała się w tzw. Epoce Snu (Tjukurpa). W rozumieniu Aborygenów nie był to jednak sen jaki znamy, lecz bardziej duchowe przedstawienie wszystkiego co dookoła widzimy.

W tym właśnie okresie świat zamieszkiwały bardzo dziwne istoty. Połączenie zwierząt i ludzi z nadnaturalnymi mocami, wśród których był między innymi naród pytona dywanowego (Yankunytjatjara) i naród zajęczego kangura (Pitjantjatjara) - obydwa związane ze skałą.

Obydwa narody podejmowały dalekie wyprawy, aby polować czy zbierać owoce. Tam, gdzie się zatrzymywały, krajobraz ulegał zmianie - powstawały święte skały i sadzawki z wodą. W miejscach tych również rozpoczynały żywot rodziny Aborygenów.

Wędrując tak przez pustynie, narody tworzyły rozległy system ścieżek, zwanych później Sennymi Drogami. Ich położenie było później przekazywane z pokolenia na pokolenie przez opowieści, malowidła, pieśni i rytuały. Uluru jest jednym z punktów orientacyjnych pośród wspomnianych szlaków. Nosi ono na sobie ślady różnych wydarzeń, które opisywane były w legendach pierwotnych mieszkańców tej ziemi.

W spływającej po ścianach wodzie Aborygeni dostrzegają krew ludzi jadowitego węża. Było to wojownicze plemię z południa, które zaatakowało kiedyś naród pytona dywanowego. Walkę pomogła im wygrać matka-ziemia, Bulari, która zesłała na najeźdźców chmurę śmierci i choroby.

Naród zajęczego kangura również wspomina w swoich legendach o ciężkich czasach. Pewnego razu wrogi im lud zesłał na nich złego dingo o imieniu Kulpunya. Jedyne co mogło ich ocalić, to dalekie zajęcze skoki. Ślady ich stóp przedstawiają dziś jaskinie, rozciągające się u podnóży skały.

Miejsce to jest nad wyraz piękne i magiczne. Aborygeni nie są zadowoleni z turystycznych wycieczek, ale jeśli okaże im się należyty szacunek, można śmiało myśleć o dalekiej podróży i odkładać pieniążki na bilet. Widok Uluru podczas wschodów i zachodów słońca jest tego warty.

Foto: 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 13, 14, 15, 16